Η 17η Νοεμβρίου είναι κραυγή συνείδησης, είναι πνοή ελευθερίας που δεν σίγησε ποτέ, δεν είναι απλώς μια ημερομηνία μνήμης. Το Πολυτεχνείο δεν είναι παρελθόν, είναι το ζωντανό παρόν κάθε κοινωνίας που αγωνίζεται για Δημοκρατία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Το 1973, μια γενιά παιδιών ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στα τανκς και στη βία της δικτατορίας. Φοιτητές, εργάτες, νέοι και νέες που δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν, γιατί είχαν μέσα τους κάτι ανώτερο: την πίστη στην ελευθερία. Φώναξαν «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» και έγραψαν με το αίμα τους το πιο λαμπρό κεφάλαιο του σύγχρονου Ελληνισμού.
Απέναντι στον αυταρχισμό, στάθηκαν με θάρρος και καθαρότητα. Απέναντι στον φόβο, ύψωσαν τη φωνή της αλήθειας. Και απέδειξαν πως η Δημοκρατία γεννιέται κάθε φορά που ο άνθρωπος αρνείται να υποταχθεί.
Πενήντα δύο χρόνια μετά, το μήνυμα του Πολυτεχνείου παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ. Γιατί οι αγώνες για ελευθερία δεν τελείωσαν. Δυστυχώς, η Δημοκρατία, η διαφάνεια, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δεδομένα, είναι καθημερινή διεκδίκηση.
Και εδώ, στην Κύπρο, το μήνυμα εκείνης της εξέγερσης αποκτά ακόμη βαθύτερο νόημα. Γιατί ο λαός μας γνώρισε την αυθαιρεσία, τη βία και την κατοχή, και συνεχίζει να αγωνίζεται για το ίδιο ιερό ιδανικό εδώ και τόσα χρόνια: την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια της Πατρίδας. Το Πολυτεχνείο μάς θυμίζει ότι η αληθινή Δημοκρατία δεν μπορεί να ανθίσει κάτω από κατοχή ή κάτω από την όποια αδικία. Χρειάζεται αγώνας, πίστη και ενότητα.
Στις εποχές της αδιαφορίας, της απαξίωσης και της απομάκρυνσης των πολιτών από τη δημόσια ζωή, το Πολυτεχνείο μας θυμίζει την αξία της συμμετοχής. Μας καλεί να μη σιωπούμε μπροστά στην αδικία, να μη συμβιβαζόμαστε με τη διαφθορά, να μη δεχόμαστε το άδικο ως κανονικότητα. Μας καλεί να πιστέψουμε ξανά στην πολιτική ως πράξη ευθύνης, ως λειτούργημα για το κοινό καλό. Πράξη ευθύνης για την Πατρίδα και τον Άνθρωπο.
Η φλόγα του Πολυτεχνείου καίει μέσα σε κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για ισότητα, ελευθερία και αξιοπρέπεια. Σε κάθε νέο που απαιτεί παιδεία ουσιαστική και ευκαιρίες ζωής. Σε κάθε εργαζόμενο που ζητά δικαιοσύνη και αξιοπρεπή εργασία. Σε κάθε πολίτη που ονειρεύεται μια κοινωνία πιο καθαρή, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη.
Το Πολυτεχνείο μας υπενθυμίζει ότι η Δημοκρατία είναι ευθύνη όλων μας. Δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε επετειακή φράση, αντίθετα, είναι στάση ζωής. Είναι η διαρκής αντίσταση στην αυθαιρεσία, στην εξουσία χωρίς λογοδοσία, στην αδικία που γεννά η αδιαφορία και οι πελατειακές σχέσεις.
Τιμούμε εκείνους που στάθηκαν όρθιοι τότε, με το ίδιο χρέος να μείνουμε όρθιοι και εμείς σήμερα. Να κρατήσουμε ζωντανά τα ιδανικά που ένωσαν εκείνη τη γενιά και να τα μεταφέρουμε στους νέους του σήμερα, ουσιαστικά, και με πράξεις, όχι με λόγια.
Η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Παιδεία, η Υγεία δεν είναι κεκτημένα. Είναι διαρκείς αγώνες που χρειάζονται πίστη, ανιδιοτέλεια και καθαρή φωνή.
Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει σε κάθε ψυχή που δεν σκύβει το κεφάλι, σε κάθε πολίτη που παλεύει για το δίκαιο, σε κάθε νέο που πιστεύει σε ένα καλύτερο αύριο.
Τιμή και ευγνωμοσύνη στους ήρωες του Πολυτεχνείου. Ας κρατήσουμε τη φλόγα τους άσβεστη, ώσπου κάθε άνθρωπος να ζει ελεύθερος, σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς.
Φίλιππος Θ. Φιλίππου Πολιτικός Μηχανικός Δημοτικός Σύμβουλος ΕΔΕΚ στον Δήμο Πάφου
