Μια ζωή στον ιδρώτα, μεροδούλι-μεροφάι, να παλεύεις για τα βασικά. Ένας μισθός που δεν έφτανε ποτέ και μια σύνταξη-ψίχουλα που τώρα μοιάζει περισσότερο με τιμωρία παρά με επιβράβευση. Αυτή είναι η μοίρα του ιδιωτικού υπαλλήλου στην Κύπρο. Αντιθέτως, στον δημόσιο τομέα και ειδικά στα ψηλά πατώματα, πέφτει βροχή… από χρυσό.

Ας τα πούμε ξεκάθαρα: οι συντάξεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι ντροπιαστικά χαμηλές. Αντιστοιχούν σε φιλοδώρημα, όχι σε αξιοπρεπή διαβίωση. Και την ίδια ώρα, οι συνταξιούχοι του δημόσιου – ειδικά οι ανώτεροι – απολαμβάνουν απολαβές που θυμίζουν καλοπληρωμένα golden boys. Πολλαπλές συντάξεις για πολιτικούς και πρώην κρατικούς αξιωματούχους, με ποσά που προκαλούν ίλιγγο. Γιατί έτσι λειτουργεί το κράτος-λάφυρο: εσύ πληρώνεις, αυτοί εισπράττουν.

Και μέσα σε όλα αυτά, οι γνωστοί «εργατοπατέρες» του ΑΚΕΛ – ναι, αυτοί που κάθε Πρωτομαγιά βγαίνουν με γροθιές στον αέρα και παχιά λόγια για το δίκαιο του εργάτη – κάπου χάθηκαν στον δρόμο προς το Προεδρικό. Υποσχέσεις με το κιλό, αλλά στην πράξη σιωπή. Καμία πίεση για αλλαγές στο Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, καμία φωνή για ισότητα και αναδιανομή. Μόνο ανέξοδες διακηρύξεις και φωτογραφίες με πανό. Επαναστάτες των social media.

Η αδικία έχει όνομα, διεύθυνση και… επιδότηση από το κράτος. Όσο οι λίγοι θα συνεχίζουν να ζουν με τρεις και τέσσερις συντάξεις, και οι πολλοί θα μετρούν τα κέρματα για ένα γιαούρτι από το φτηνό ράφι, δεν μπορεί να γίνει λόγος για κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορεί να μιλούν για μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτές είναι πάντα για τους από κάτω – ποτέ για το βαθύ κράτος και τους δικούς του.

Ώρα να τελειώνει το παραμύθι. Η κοινωνική έκρηξη δεν θα αργήσει αν συνεχιστεί αυτό το θέατρο. Και όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού, δεν θα τον πληρώσουμε εμείς – αλλά αυτοί που χρόνια τώρα μας θεωρούν αόρατους. Γιατί κάποια στιγμή, ακόμα και ο πιο ήσυχος συνταξιούχος, κουράζεται να μετράει τρύπιες υποσχέσεις και αρχίζει να ζητάει το αυτονόητο: αξιοπρέπεια.

Μιχάλης Χατζημιτσης

Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πάφου Προεδρος Κίνηση Σωτηρία της Πάφου