Συναγωνιστές γεια σας

Επικοινωνώντας σήμερα μαζί σας, μέσα από τις λίγες τούτες αράδες, σας απευθύνω τον πιο εγκάρδιο χαιρετισμό, μαζί με την εκτίμηση και την αγάπη μου, ενώ ταυτόχρονα με πόνο ψυχής σας πληροφορώ ότι αδήριτος ανάγκη επιβάλλει σε μένα, την οδυνηρή απόφαση αποχώρησης μου από την Προεδρία της επιτροπής της Οργάνωσης Αντιστασιακών Πάφου, καθώς και την απόσυρση μου από την Ο.Α.Π.

Από τα μύχια της ψυχής μου ευχαριστώ όλους μαζί, μα και τον καθένα ξεχωριστά, για την αγαστή – αγωνιστική συνεργασία μας, όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια που πέρασαν, από την δεκαετία του χίλια εννιακόσια εβδομήντα, μέχρι σήμερα.

Παράλληλα θεωρώ επιβεβλημένη υποχρέωση μου, όπως εκφράσω προς όλους τις ειλικρινείς απολογίες μου, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις, αστάθμητοι παράγοντες και αντικειμενικές δυσκολίες, δεν μου επέτρεψαν να ανταποκριθώ με επάρκεια  στα καθήκοντα της θέσης μου ως πρόεδρου της Οργάνωσης. Θέση την οποία τιμητικά κατ’ επανάληψη μου είχατε αναθέσει.

Δεν μέμφομαι, δεν επικρίνω και δεν κατηγορώ κανένα συναγωνιστή, για τις αστοχίες, τα λάθη και τις παραλείψεις, που κατά καιρούς έχουν παρατηρηθεί. Αν πρόκειται να μεμφθώ και να κατακρίνω ή και να καταδικάσω κάποιον, αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Συναγωνιστές,

Αν παρ’  ελπίδα, σ’  αυτό το μακρύ διάστημα της συμπόρευσης μαζί σας, λάθεψα σε κάτι, είτε προσέλαβα, στεναχώρησα, ή ακόμα πλήγωσα κάποιον από εσάς, ζητώ ταπεινά συγγνώμη και ευελπιστώ ότι θα τύχω της συγχώρεσης σας.

Δεν μπορώ όμως αγαπητοί συναγωνιστές, να μην εκφράσω τον αποτροπιασμό, την αγανάκτηση και την βαθιά θλίψη μου, συναισθανόμενος ότι, όχι μόνο οι αγώνες οι δικοί μας, αλλά και ολόκληρου του λαού της πατρίδας μας, έχουν αποβεί «επί ματαίω». Για εμάς που φανήκαμε τυχεροί και επιβιώσαμε, τούτο είναι το λιγότερο. Το μεγάλο κρίμα είναι για τους συναγωνιστές μας, που χύσανε το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την Δημοκρατία, την Νομιμότητα, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια και που οι ψυχές των αναζητούνε δικαίωση. Πολλοί οι ένοχοι και συνένοχοι της Εθνικής μειοδοσίας και της κατάπτυστης προδοσίας, οι πυρπολητές και συνδαυλιστές της φωτιάς, που έκαψε την Κύπρο και τα παλληκάρια μας και οι οποίοι δυστυχώς ουδέποτε έχουν τιμωρηθεί.

Παρ’ όλα τούτα, τείνω χέρι συμφιλίωσης και αποδοχής στους παρασυρμένους από τις σειρήνες συμπατριώτες μας και τους συγχωρώ. Δεν μπορώ όμως και δεν θα μπορέσω ποτέ να δώσω άφεση αμαρτιών στους πραγματικούς ολετήρες της πατρίδας μας, γιατί τα σημάδια της προδοσίας των, παραμένουν ακόμα νωπά στους ανθρώπους και στην γη μας, αλλά και γιατί το αίμα των νεκρών υπερασπιστών της νομιμότητας και της αξιοπρέπειας δεν μου το επιτρέπουν. Τέλος αγαπητοί συναγωνιστές, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι κι εμείς «εν ονόματι» της ιδιότητας μας ως Αντιστασιακών, έχουμε οδηγήσει την ίδια την ΙΔΕΑ της αντίστασης σε εξευτελισμό και απαξίωση, με ενέργειες, πράξεις, συμπεριφορές και στάσεις μας. Κρίμα.

Την ίδια στιγμή δηλώνω εμφαντικά ότι θλίβομαι βαθύτατα, γιατί σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, η οποία βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο πλήρους αφανισμού, κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα μας έχει η σήψη και η κατ’ εξακολούθηση διαφθορά από άρχοντες διαχειριστές εξουσίας. Δυστυχώς η φαυλότητα, η διαπλοκή, η διαφθορά, οι ίντριγκες και πολλά άλλα συναφή, έχουν καταστεί νόμοι και θέσφατα!!! Ντροπή και μόνο Ντροπή.

Ολοκληρώνοντας φίλοι μου, την σύντομη αυτή, τελική παρένθεση της επικοινωνίας μου μαζί σας, θεωρώ ξανά επιβεβλημένη υποχρέωση μου, αλλά και πρεπούμενη οφειλή, να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά και να ευχηθώ, τόσο σε εσάς, όσο και στις οικογένειες σας ό,τι το καλύτερο.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Με εκτίμηση και αγάπη,

Αντρέας Θεοδώρου

Υστερόγραφο: Προς τον Αρχηγό της Αντίστασης Μίκη Τεμπριώτη.

Αρχηγέ: Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισω, τον δρόμον τετέλεκας την πίστιν προς την πατρίδα, την Νομιμότητα και την Αξιοπρέπειαν τετήρηκας. Απόκειται σοι λοιπόν ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει σοι η αδέκαστος ιστορία και ουχί οι άρχοντες των λευκών κολλάρων, οίτινες περί άλλων πλην πατρίδος τυρβάζουσιν.