Του Γιαννάκη Λ.Ομήρου
Πρώην Προέδρου της Βουλής
Των Αντιπροσώπων
Ο Γιώργος Σέρτης αναχώρησε. Και τώρα όλα όσα λέμε όσοι τον ζήσαμε κινούνται γύρω από ένα θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα. Τι είναι άραγε ο άνθρωπος και άρα η μνήμη του; Πως συγκροτούνται τα τεκμήρια της καταγραφής του στη συλλογική συνείδηση;
Το βασικό τεκμήριο στην περίπτωση του Γιώργου Σέρτη είναι η εναγώνια και γι’ αυτό η ουσιαστική του σχέση με τους άλλους. Με τους στενά δικούς του ανθρώπους, τα μέλη της οικογένειας του. Με τους φίλους – συντρόφους και τους μαθητές του. Με τους πολλούς που συγκροτούσαν τον δημόσιο χώρο του. Με τον κόσμο και την ιστορία, με την Κύπρο, την Ελλάδα και ειδικότερα την Θεσσαλονίκη. Με την ελληνική φιλολογία, με το χρονογράφημα και την έννοια της πολιτικής.
Ο λόγος του ήταν και παραμένει πλέον πάντα μέσα από τα γραπτά του θεσμικός και ταυτόχρονα ανατρεπτικός.
Αυτή η ανεπανάληπτη ισορροπία και σύνθεση στα χρονογραφήματα, τις προσωπικές του συνομιλίες, τα μαθήματα, ήταν μια πνευματικά και ηθικά αυθεντική πράξη.
Όσοι συγκροτούσαν τον δημόσιο χώρο του, μπορούσαν με την ίδια ευκολία να αντιληφθούν και να νοιώσουν ότι είχαν απέναντι τους ένα σπάνιο άνθρωπο.
Χαρισματικό και ευαίσθητο.
Επιγραμματικό και τεκμηριωμένο.
Βαθιά ριζωμένο στις αρχές και τις αξίες της ελληνικής παράδοσης και ταυτόχρονα απόλυτα αντισυμβατικό.
Επιεική αλλά και αμείλικτο και ασυμβίβαστο σε θέματα αρχών και διαφύλαξης της ακεραιότητας της πατρίδας.
Ένα άνθρωπο που δεν έβαλε ποτέ τα μεγάλα του προσόντα «στον τόκο» αλλά εξετέθη σε κινδύνους στο όνομα των πεποιθήσεων και των αισθημάτων του. Με διώξεις και ταλαιπωρίες του ιδίου και μελών της οικογένειας του.
Μέσα από τα γραπτά του, τα χρονογραφήματα του μπήκε οριστικά και αμετάκλητα στο μυαλό και τη ψυχή πολλών ανθρώπων.
Δεν νοείται αντικατοχικός αγώνας χωρίς αναφορά στη δική του καθοριστική συμβολή και τα πύρινα του κείμενα.
Δεν είναι δυνατή η περιγραφή του Ελληνικού Σχολείου που οραματιζόταν, χωρίς τη δική του συμβολή.
Δεν απεικονίζεται πια η έννοια του διανοουμένου και ενεργού πολίτη, χωρίς τη δική του μορφή.
Ούτε υπάρχει πλέον μοντέλο γνήσιας μαθησιακής σχέσης, χωρίς τη δική του ανεξάντλητη αφοσίωση και αγάπη απέναντι στους μαθητές του.
Κυρίως όμως, δεν μπορεί να περιγραφεί η έννοια της εθνικής και δημόσιας αξιοπρέπειας, χωρίς τη δική του αντοχή απέναντι στις μικρότητες και τις λιποψυχίες. Μαστιγωτικός απέναντι στους δήθεν προοδευτικούς που επικαλύπτουν με ευφάνταστα ιδεολογήματα την υποχώρηση και την παράδοση.
Ο Γιώργος Σέρτης είναι πλέον ασφαλής. Η φυσική του σιωπή θα αναδεικνύει διαρκώς το μέγεθος της προσωπικότητας του, το εύρος των αισθημάτων του και το ανεξάντλητο περίσσευμα της διάνοιας και της ψυχής του.
Τυχεροί όσοι τον έζησαν από κοντά ως φίλοι, σύντροφοι, μαθητές.
Γι’ αυτό του οφείλονται ευχαριστίες αλλά και απολογία και συγγνώμη γιατί ακόμα και τώρα μας διαφεύγει όλο του το μέγεθος.