Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μάριου Ευαγόρου, ενός θρήσκου οικογενειάρχη αστυνομικού απο την Κύπρο, για τα δύο θαυμαστά γεγονότα που έζησε ο ίδιος του κατά την διάρκεια της νοσηλείας του καταρχάς σε Νοσοκομείο της Αθήνας και εν συνεχεία σε νοσοκομείο της Λεμεσού.
Μετά απο σκέψη και την άδεια του Γέροντα του αποφάσισε προς δόξα Θεού και ωφέλεια άλλων ψυχών να καταθέσει δημόσια τα όσα συγκλονιστικά έζησε.
Ούτε η σπάνια ασθένεια που του παρουσιάστηκε ξαφνικά τον Οκτώβριο του 2009 και τον καθήλωσε μέχρι σήμερα σε αναπηρικό καροτσάκι δεν κατάφερε να εμποδίσει αυτό τον μεγάλο αθλητή και εθελοντή αγάπης και προσφοράς από το να συνεχίσει να συμμετέχει σε διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και μαραθώνιους για να προσφέρει κάθε δυνατή βοήθεια σε άλλους συνανθρώπους του που έχουν πραγματικά ανάγκη.
Η γνωριμία του και η φιλία του με τον επίσης πιστό θρυλικό ποδηλάτη μεγάλων αποστάσεων Πέτρο Στυλιανού, πρώην καρκινοπαθή από την επαρχία Πάφου που αφιέρωσε όλη του την ζωή με πάθος και αγάπη στον εθελοντισμό για να βοηθάει οικονομικά για τις θεραπείες ειδικά των μικρών παιδιών που υποφέρουν από ανίατες ασθένειες στάθηκε καθοριστική στην ζωή του με αποτέλεσμα να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η θέληση του και η πίστη του για αγώνα και προσφορά όπως η απαιτητική διαδρομή των 74 χιλιομέτρων που διένυσε πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι συνοδευόμενος απο φίλους του δρομείς από την Λεμεσό μέχρι τον Ιερό Ναό του Αγίου Εφραίμ στο χωριό Τάλα της Πάφου για να εκπληρώσει ένα τάμα που έκανε.
Τα δύο θαυμαστά γεγονότα που περιγράφει ο ίδιος ο Μάριος έχουν ως εξής
Πρώτο γεγονός σε νοσοκομείο στην Αθήνα
Ανέλαβα βραδινή βάρδια στον αστυνομικό σταθμό και κατά την διάρκεια της κατάλαβα ότι δυσκολευόμουν να σταθώ στα πόδια μου, με αποτέλεσμα να παραμείνω στο γραφείο και να βγαίνει ο συνάδελφος περιπολία. Το πρωί μπήκα στο αυτοκίνητο μου και δεν μπορούσα να σηκώσω από την βενζίνη στο φρένο αντίστοιχα, με αποτέλεσμα να σηκώνω το πόδι μου με το χέρι μου, για να αλλάξω πετάλι.
Ευτυχώς τελείωσαν οι γέφυρες μέχρι τον Ύψωνα διαφορετικά με τους κυκλικούς κόμβους σίγουρα θα έκανα δυστύχημα. Φθάνοντας στο σπίτι κατέβηκα από το αυτοκίνητο έφτασα στο κάγκελο του σπιτιού και έπεσα για πρώτη φορά στο έδαφος. Δεν μπορούσα να κρατηθώ στα πόδια μου. Στην πολλή ώρα κατάφερα να σταθώ πήγα με την βοήθεια στενού συγγενικού μου προσώπου στο γιατρό, ο οποίος μου είπε ότι ήταν κάτι με τον σπόνδυλο και έπρεπε να κάνω μαγνητικό τις επόμενες μέρες για να δείξει τι έχω.ο βράδυ επιδεινώθηκε η κατάσταση μου με αποτέλεσμα να πάω στο νοσοκομείο. Εκεί μου είπαν ότι ήταν κάποιο νεύρο και με μια ένεση που μου έβαλαν ότι θα μου περνούσε και μου είπαν να φύγω .
Αντίθετα όμως δεν μου πέρασε με αποτέλεσμα τις επόμενες δύο μέρες να με πάρει ασθενοφόρο στην κλινική για μαγνητικό . Όταν βγήκα ο αφελής ρώτησα τον ακτινολόγο αν Με κάποιες φυσιοθεραπείες θα μου περνούσε είχε όμως πει στους δικούς μου ότι είχα ήδη παραλύσει έπαθα δυσπλασία στον νωτιαίο μυελό κάτι σαν εγκεφαλικό του σώματος πολύ σπάνιο ξανά είδε στην Αμερική για αυτό γνώριζε και έπρεπε να πάω στο νευροχειρουργικό στη Λευκωσία επείγον. Με πήγαν με ασθενοφόρο . Εκεί αποφάσισαν ότι έπρεπε να πάω στο εξωτερικό για επέμβαση. Και επειδή η Αγγλία που ήθελαν καθυστερούσε να απαντήσει και επειδή ένιωθα μούδιασμα μέχρι το στήθος με κίνδυνο να μείνω τετραπληγικός πήγα στην Αθήνα στην «Κλινική Υγεία», δέκατος τρίτος όροφος και ώρα μια να μπω χειρουργείο.
Το βράδυ που ξύπνησα μετά το χειρουργείο εμφανίστηκε μια πανέμορφη κοπέλα που έλαμπε το πρόσωπο της με μαύρα ρούχα στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού μου και εγώ τα έχασα και μου μίλησε πρώτη και μου είπε ότι την ίδια μέρα χτύπησε ένα παιδάκι και τον τρόπο που χτύπησε τότε εγώ της είπα άσε με εμένα Παναγία μου και πήγαινε στο μωρό που σε έχει ανάγκη και εξαφανίστηκε. Το άλλο πρωί όταν ήρθε η σύζυγος μου και της είπα για το μωρό αυτή εξεπλάγη γιατι έτσι είχαν γίνει τα πράγματα και με ρώτησε που το ξέρω εγώ αφού ήμουν αναίσθητος και εγώ της είπα ότι μου το είπε η Παναγία.
Δεύτερο γεγονός σε νοσοκομείο της Λεμεσού
Τον Μάρτιο του 2023 που πέρασε έπαθα σοβαρή ουρολοίμωξη και εισήχθηκα στο νοσοκομείο Λεμεσού στον παθολογικό θάλαμο όπου εκεί έπαθα και πνευμονία και ένα μικρόβιο είχε αποτέλεσμα να έχω συνέχεια ψηλούς πυρετούς για μέρες χωρίς να υποχωρούν, το τελευταίο βράδυ που ανέβασα πυρετό με έβαλαν στο φορείο και καθώς με μετέφεραν στους διαδρόμους του νοσοκομείου εξαντλημένο με κλειστά τα μάτια μου για κάποια εξέταση ξαφνικά τα άνοιξα και είδα δύο φωτεινούς νεαρούς με άσπρες ποδιές δίπλα μου και ο ένας να μου χαμογελά με το χαμόγελο που μας χαμογελούν οι Άγιοι Μοναχοί Γέροντες και να λέει αυτός είναι δικός μας, έκανα τον Σταυρό μου και δεν ξανά ανέβασα πυρετό από εκείνη την στιγμή.
Αυτή ήταν η συγκλονιστική μαρτυρία του αδερφού μας εν Χριστώ Μάριου Ευαγόρου από την Κύπρο που μου ζήτησε μετά και από την άδεια του Γέροντα του να την καταγράψω
και να την στείλω στην σελίδα σας με την παράκληση δημοσίευσης της για να δοξαστεί ο Θεός μας και να ωφεληθούν πνευματικά και άλλοι πονεμένοι εν Χριστώ αδερφοί μας.
