Χαρίλαος Χαριλάου. Μια μεγάλη μορφή και προσωπικότητα του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ψυχή του Διγενή Ακρίτα Μόρφου. Φορώντας εκείνα τα αρχοντικά και ένδοξα χρόνια, τη φανέλα με το Νο5, ο κ. Χαριλάου ξεχώριζε από μακριά όντας ως αρχηγός, η «σημαία» και ο ηγέτης της ομάδας.
Θα τον χαρακτήριζα ως μια πολυμορφική προσωπικότητα αφού διετέλεσε πολλαπλούς ρόλους στην καριέρα του, αξιοποιώντας τους στο μέγιστο βαθμό και κάνοντας περήφανο τόσο τον ίδιο του τον εαυτό, τον Διγενή αλλά και τον κόσμο της ομάδας.
Ποδοσφαιριστής, αρχηγός, καλαθοσφαιριστής και στη συνέχεια προπονητής και παράλληλα ποδοσφαιριστής, ο κ. Χαρίλαος Χαριλάου ανοίγει τα «ποδοσφαιρικά» του χαρτιά στον Taxidromos24 και την δημοσιογράφο Μαρίνα Χριστοδούλου και αναπολεί εκείνες τις ένδοξες στιγμές που έζησε με τη φανέλα του Διγενή, δηλώνοντας πως ο Διγενής είναι και θα είναι η μεγάλη του αγάπη!
Κύριε Χαριλάου, αρχικά επιτρέψτε μου να ξεκινήσω τη συνέντευξη δίνοντας σας συγχαρητήρια για οσα καταφέρατε και κάνατε πράξη στον Διγενή. Δικαίως σας χαρακτηρίζουν ως σημαία και ηγέτη της ομάδας.
Σε ευχαριστω πολύ. Αυτό προέρχεται από τον κόσμο και όχι εμένα και είμαι υπόχρεος να το δεκτώ!
Τι μνήμες σας ξυπνούν από τότε που φορούσατε τα ποδοσφαιρικά και ένδοξα χρόνια του Διγενή;
Είναι οι μνήμες ενός νέου της εποχής εκείνης που αγάπησε τον αθλητισμό γενικά, τον κόσμο της Μορφου, αλλά και του Διγενή γενικότερα. Η αγάπη του κόσμου ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους υπόλοιπους αθλητές της τότε εποχής, καλαθοσφαιριστές και ποδοσφαιριστές του Διγενή.
Πολύπλευρη η προσφορά σας στο κυπριακό ποδόσφαιρο αφού υπήρξατε εκτός απο ποδοσφαιριστής , αρχηγός, καλαθοσφαιριστής, προπονητής και αντιπρόεδρος του Διγενή. Ποια απο αυτά σας αντιπροσωπεύει περισσότερο και γιατί;
Με αντιπροσωπεύει η συμμετοχή μου σαν ποδοσφαιριστής και καλαθοσφαιριστής στα μέσα της δεκαετίας του 60’, διότι τότε αναβίωσε η ιστορία της καλαθόσφαιρας στην Κύπρο και η άνοδος του Διγενή στα ανώτερα ποδοσφαιρικά δώματα. Είμαστε περήφανοι από την πρώτη συμμετοχή μας στο πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας. Αναδειχθήκαμε δευταραθλητες και αντιπροσωπεύσαμε την Κύπρο εις το τότε πρωτάθλημα δευταραθλητριων ομάδων Ευρώπης με αντίπαλο την περίφημη Μίλαν του Μιλάνου με εξαιρετικά αποτελέσματα (3-0 στο Σαν Σιρο και 4-0 στην Τριεστη Ιταλίας).
Πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο; Ήταν κάτι που ανέκαθεν σας άρεσε;
Προέρχομαι από ποδοσφαιρική οικογένεια και από μικρος παρακολουθούσα τον πατέρα μου που ήταν ποδοσφαιριστής του Αστέρα Μόρφου, κατά την δεκαετία του 40’-50’.
Τι θυμάστε από τις άλλες δυο ομάδες τις οποίες αγωνιστήκατε, την ΑΕΜ και τον Αστέρα;
Στον Αστέρα ήμουν στα 14-15 μου χρόνια. Ήταν καθαρά ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο χωρίς αμοιβή. Η ΑΕΜ το 1960 προερχόταν από την διάλυση του Νέου Αστέρα. Ο Αστέρας γράφτηκε το 1966 στην ΚΟΠ μαζί με τον Διγενή. Μάλιστα, το 1965 μετά από παράκληση του γυμναστή μου του κύριου Σολωμονιδη γράφτηκα στην καλαθοσφαιρικη ομάδα του Διγενή, η οποία προετοιμαζόταν για το νέο Παγκύπριο πρωτάθλημα καλαθόσφαιρας, παράλληλα με την ίδρυση της ΚΟ Καλαθόσφαιρας όπως ήταν η ΚΟΠ.
Το 1969-70 καταφέρατε και πετύχατε τον στόχο σας, κατακτώντας το πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας και ανεβαίνοντας στην Α’ κατηγορία. Εκεί πήρατε την δεύτερη θέση, με σημαντική παρουσία στην Ευρώπη.
Για έναν νέο των 24-25 ετών από την Μόρφου να αγωνίζεται στο Σαν Σιρο του Μιλάνου εναντίον της Μίλαν, φαντάζεστε τι αισθήματα νιώθαμε τότε. Νέα παιδιά, ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές «στρατιώτες, αστυνομικοί, μαθητές πήγαμε στο Μιλάνο να συλλάβουμε και να νικήσουμε τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της Μίλαν σύμφωνα με την εφημερίδα «Corriera delle sport». Όλοι μας λησμονάμε τις φαιές στιγμές της εποχής που είμασταν νέοι, ιδιαίτερα αυτές που έφεραν την χαρά και την περηφάνια στη ζωή μας.
Στη μετέπειτα πορεία σας υπήρξατε και αντιπρόεδρος του σωματείου προσφέροντας πολλα και σημαντικά στο Διγενή. Τελικά ο Διγενής ήταν και ειναι η μεγάλη σας αγάπη;
Από το 74’ της προσφυγιάς μέχρι το 78’ ήμουν και ποδοσφαιριστής και προπονητής στον Διγενή. Το 80’-81’ με βρίσκει βοηθό προπονητή του Ανδρέα Λαζαριδη στον ΑΠΟΕΛ και το 82’ επανέρχομαι στον Διγενή μέχρι το 85’ ως προπονητής στην Β’ κατηγορία.
Βεβαίως είμαι περήφανος που συμμετείχα στην ομάδα όλα αυτά τα χρόνια και έδωσα και εγώ ένα κομμάτι της ζωής μου για να μεγαλουργήσει!
Πως βλέπετε τη σημερινή ομάδα του Διγενή;
Βλέπω με μεγάλη χαρά τα νέα παιδιά που αποτελούν τον Διγενή Ακρίτα Μόρφου σήμερα και το διοικητικό συμβούλιο καθώς και τον προπονητή που κατάφεραν να φέρουν τον Διγενή εκεί που είναι σήμερα.
Πιστεύετε ότι η ομάδα πέτυχε τον στόχο της;
Η ομάδα θα τον πετύχει τον στόχο της!
Η άποψη σας για το σημερινό κυπριακό ποδόσφαιρο…
Υπάρχει άνοδος μεν, αλλά όχι αυτή που έπρεπε με τα εκατομμύρια που ξοδεύουμε κάθε χρόνο. Έρχονται στην Κύπρο παίκτες χωρίς έλεγχο που οι πλείστοι αποδεικνύονται λιγότερης αξίας από τα δικά μας παιδιά.
54 χρόνια και μετά την ένδοξη πορεία σας… Με τι ασχολείστε σήμερα; Πως είναι η ζωή σας; Νιώθετε γεμάτος σαν άνθρωπος;
Πολύ γεμάτος όταν έχεις πέντε εγγονάκια και ζεις μαζί τους καθημερινά σαν παππούς και σαν παιδαγωγός.
Τι συμβουλεύετε ένα νέο που θα ήθελε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο;
Η ευχή μου και τα όνειρα μου είναι με τα νιάτα της Κύπρου, να μεγαλώσουν σε γήπεδα και στον αθλητισμό γενικότερα.
Κρατήσατε επαφές με τους συ ποδοσφαιριστές σας;
Ίσως να είμαστε από τους λίγους που βρισκόμαστε τακτικά και είμαστε τόσο αγαπημένοι και φίλοι.
Ποιά ήταν η καλύτερη και ποιά η χειρότερη ποδοσφαιρική στιγμή της καριέρας σας;
Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν ο Διγενής Ακρίτας με την ασπρόμαυρη φανέλα, έμπαινε με αρχηγό εμένα στο Σαν Σιρο του Μίλανου. Η χειρότερη στιγμή ήταν η διαβάθμιση της ομάδας το 79’, από την Α’ στην Β’ κατηγορία.
Πως σας αντιμετωπίζει ο κόσμος που σας συναντά στον δρόμο;
Αυτοί που με συναντούν, χαίρομαι που βλέπω την εκτίμηση στα μάτια τους προς το πρόσωπο μου.
Το μήνυμα σας στους φιλάθλους του Διγενή…
Έχω την εντύπωση ότι μπορούν ακόμη περισσότεροι φίλαθλοι να βοηθήσουν την ομάδα αυτή την περίοδο και να είναι περήφανοι για την ιστορία του Διγενή!
