Ραγίζει καρδιές η μάνα του Θανάση Νικολάου, Αντριάννας Νικολάου.
Χθες συμπληρώθηκαν 17 χρόνια από την μαύρη εκείνη ημέρα, που ο άτυχος εθνοφρουρός βρέθηκε νεκρός στο γεφύρι της Άλασσας.
Σε νέα ανάρτηση της, η μάνα του Θανάση Νικολάου περιγράφει τα όσα έζησε εκείνη την μοιραία ημέρα και ακόμα μετά από 17 ολόκληρα χρόνια αναζητά τη δικαίωση.
Αυτούσια η χθεσινή ανάρτηση της:
Σαν σήμερα 30 του μήνα πήγαμε στις 9:00 το πρωί στο νεκροτομείο για αναγνώριση του νεκρού παιδιού μας προτού το τεμαχίσει ο συγκεκριμένος χασάπης….
Μετά πήγαμε στο κοιμητήριο για να μάς δείξουν τον χώρο που θα γινόταν η ταφή του παιδιού μας, διότι, ζήτησα ένα μέρος για να είμαι και εγώ δίπλα του…
Νόμισα ότι δεν θα άντεχα πολύ πίσω του…
Μα είπα από την ψυχή μου… Θεέ μου εάν επέτρεψες αυτό το κακό για να κάνω κάτι φώτισε με και βοήθησε με…
Και εκ των αποτελεσμάτων με άκουσε ο Θεός παρόλα τα εμπόδια και τους ατέρμονους αγώνες που είχα παλεύoντας με τόση διαφθορά το σύστημα με τον πανάρχαιο νόμο που για κάποιους λόγους δεν τον εξιχνιάζουν!
Η ανάρτηση της για την μοιραία εκείνη ημέρα:
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΖΩΗ… ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ +ΘΑΝΑΣΗ!!! 23.02.1979 – 29.09.2005
Σήμερα, συμπληρώνονται 17 χρόνια πού έχω να σε δω αξιολάτρευτο μου παιδί!
*Σήμερα, πριν 17 χρόνια ήταν τελευταία σου μέρα σε αυτό τον κόσμο και η τελευταία μέρα που έτρεξες να πας στον Στρατό στην ώρα σου. Που βιάστηκες να πάω να σε γράψω για να πάεις να τελειώνεις, όπως μάς έλεγες, μάτια μου αγαπημένα!
Σήμερα, πριν 17 χρόνια πραγματοποιήθηκε το παράνομο συμβούλιο και η καταραμένη απόφαση των ηθικών αυτουργών για την εξόντωση σου!
*Σήμερα, πριν 17 χρόνια πραγματοποιήθηκε το σατανικό σχέδιο των ηθικών αυτουργών με τους δολοφόνους για να σού κλείσουν το στόμα, μετά που όταν σε έφεραν στο Αμήν και μίλησες στους Αξιωματικούς για αυτά πού άθελα σου είδες και γνώριζες!
Σήμερα, πριν 17 χρόνια ήταν το τελευταίο σου βράδυ που κοιμήθηκες σπίτι μας, στο κρεβάτι σου, άγγελε μου, χωρίς τις ενοχλήσεις των ναρκομανών ταραχοποιών τής μονάδας σου που δεν σε άφηναν να κοιμηθείς.
*Σήμερα, πριν 17 χρόνια ήταν η τελευταία φορά που είδες και σε είδαν ο πατέρα σου και τα αγαπημένα σου αδέλφια!
*Σήμερα, πριν 17 χρόνια έσβησε το καντήλι τής ζωής που ονειρευόσουν να έρθεις να ζήσεις στην Κύπρο, μα δυστυχώς δεν σε άφησαν!
Σήμερα, πριν 17 χρόνια έσβησε ο επίγειος ήλιος και το φεγγάρι για σένα, και άναψε το καντήλι τής ταφής σου και των μνημόσυνών σου!
*Αν γνώριζες τί σε περίμενε, αγαπημένο μου παιδί, θα έπαιρνες κατ’ ευθείαν το αεροπλάνο και θα έφευγες πίσω στην Αυστραλία και θα φεύγαμε κι εμείς μαζί σου κι ας μη ξαναβλέπαμε την Κύπρο ποτέ, που αγάπησες και περίμενες να τελειώσεις τις σπουδές σου και να γυρίσουμε!
Τί να την κάνουμε τέτοια πατρίδα πού σκοτώνει τα παιδιά μας και αντιμετωπίζει τον θάνατο τους με τον χειρότερο τρόπο, και τα υποτιμά και αμαυρώνει το όνομα τους για το χρήμα! και ταυτόχρονα σκοτώνει και εμάς που παλεύουμε χρόνια ολόκληρα για την Αλήθεια;
Τί να την κάνουμε τέτοια πατρίδα που κυριαρχεί η διαφθορά και συγκαλύπτει δολοφόνους και εγκλήματα και τούς αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι ανάμεσα μας σαν να μην συνέβη τίποτα;
