Το ΑΚΕΛ Γεροσκήπου πραγματοποίησε εκδήλωση στην οποία τιμήθηκαν οι Ανδρέας Ευσταθίου, η Birgül Yildirim, ο Mehmet Hulusi Kilich και οCemalYildirim, σκηνοθέτηςτης ταινίας «Το Γάλα της Ειρήνης» ή «Ο Μπαμπάς μου του γαλάτου» (Süt Babam).Mιαςαληθινής ιστορίας ανθρωπιάς και γνήσιας φιλίας η οποία αναπτύχθηκε ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους μέσα στα τραγικά γεγονότα του 1974 για να κρατηθεί στη ζωή ένα νεογέννητο κοριτσάκι.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολυδύναμου Κέντρου Γεροσκήπου με κύριο ομιλητή τον Κοινοβουλευτικό Εκρόσωπο του ΑΚΕΛ Γιώργο Λουκαΐδη.

Στην εκδήλωση απεύθυνε χαιρετισμό ο Γραμματέας της Συμπλεγματικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Γεροσκήπου Μάριος Γεωργίου, προβλήθηκε απόσπασμα της ταινίας και παρουσιάστηκε καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τραγούδια από τους Πέτρο Γεωργιάδη, Παναγιώτη Νικολάου και Παύλο Γρηγορίου. Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ Γιώργος Λουκαΐδης απένειμε τιμητικές πλακέτες στους αληθινούς ήρωες αυτής της όμορφης ιστορίας ανθρωπιάς και αλληλεγγύης Ανδρέα Ευσταθίου, Birgül Yildirim και Mehmet Hulusi Kilich και στον σκηνοθέτη της ταινίας CemalYildirim.

Εκ μέρους των τιμωμένων, ο Αντρέας Ευσταθίου και η Birgül Yildirim ευχαρίστησαν το ΑΚΕΛ και τους παρευρισκόμενους στην κατάμεστη αίθουσα και έστειλαν τα δικά τους μηνύματα για την αναγκαιότητα επανένωσης του τόπου και του λαού μας καθώς και της ειρηνικής συμβίωσης, μακριά από  καταστροφικές και ζημιογόνες εθνικιστικές και σοβινιστικές εξάρσεις. Τόνισαν επίσης την σημασία της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ιδιαίτερα στις δύσκολες σημερινές κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που πολλοί συνάνθρωποι μας οδηγούνται  στη φτωχοποίηση και ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας δίνουν πραγματικό αγώνα επιβίωσης.

Παρατίθεται στη συνέχεια η ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπρόσωπου του ΑΚΕΛ Γιώργου Λουκαΐδη.

«Αγαπητοί Ανδρέα, Μεχμέτ, Μπιργκιούλ και Τζιεμάλ,

Αγαπητοί συμπατριώτες Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι,

Συντρόφισσες/Σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Η αποψινή εκδήλωση μόνο αισθήματα συγκίνησης μπορεί να προκαλεί στον κάθε ένα από εμάς. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που με τιμά ιδιαίτερα να βρίσκομαι μαζί σας απόψε για να τιμήσουμε απλούς συμπατριώτες μας, οι οποίοι μέσα στις συνθήκες της βαρβαρότητας που κουβαλά κάθε πόλεμος, έδωσαν νόημα στη λέξη «ανθρωπιά». Βρεθήκαμε απόψε εδώ, για να προβάλουμε μια κρυμμένη ιστορία αδελφοσύνης και φιλίας στην πατρίδα μας, η οποία θέλουμε να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση στις σχέσεις ανάμεσα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.

Σε μια χώρα όπου, δυστυχώς, χορτάσαμε από τραγωδίες, δράμα, πόνο και ανθρώπινες απώλειες, έχουμε ανάγκη πλέον από ιστορίες που προβάλλουν την αγνή φιλοπατρία και τονίζουν τις πιο ευγενικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Μια τέτοια ιστορία, απλών και καθημερινών ανθρώπων, ήταν και αυτή του Μεχμέτ και του Ανδρέα, η οποία μεταφέρθηκε με παραστατικό τρόπο στην ταινία «Το γάλα της ειρήνης» του Τζιεμάλ Γιλντιρίμ.

Τον μαύρο Ιούλη του 1974 η πατρίδα μας γνώρισε τη φρίκη του πολέμου. Η Τουρκία, δράττοντας την ευκαιρία που της χάρισε απλόχερα το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’, εισέβαλε στη χώρα μας. Στον Άγιο Ανδρέα της Λευκωσίας, όπως και σε τόσες άλλες περιοχές της Κύπρου, μαίνονταν σφοδρές μάχες. Στις δύο όχθες του ποταμού Πεδιαίο, βρίσκονταν παραταγμένα φυλάκια των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Απέναντι το ένα από το άλλο, όπως ήθελαν τον λαό μας οι σχεδιαστές της προδοσίας.

Ανάμεσα στις συγκρούσεις διατάζεται προσωρινή εκεχειρία και ο Τουρκοκύπριος στρατιώτης Μεχμέτ Χουλούς επιστρέφει στο σπίτι του για να δει το νεογέννητο κοριτσάκι του. Η -μερικών μηνών τότε – Μπιργκιούλ δεν μπορούσε να πιει γάλα με λακτόζη. Οι γονείς της, ο Μεχμέτ με τη σύζυγο του, αναγκάζονταν να προμηθεύονται ειδικό γάλα σε σκόνη από φαρμακείο. Οι προμήθειες όμως είχαν εξαντληθεί ενώ οι δύο Τουρκοκύπριοι γονείς δεν είχαν πρόσβαση σε αναγκαία αγαθά και έτσι το νεογέννητο μωρό είχε άμεση ανάγκη από το γάλα του.

Μέσα στην απόγνωση του ο Μεχμέτ, με κίνδυνο τη ζωή του, αποφασίζει κάτι ασύλληπτο: Παίρνει του κουτί του γάλακτος και εν μέσω εχθροπραξιών κατεβαίνει στον ποταμό, κατευθύνεται προς το απέναντι ελληνοκυπριακό φυλάκιο και παρακαλεί για βοήθεια, για λίγο γάλα προκειμένου να σώσει το παιδί του.

Η ανάγκη του Μεχμέτ βρήκε ανταπόκριση  από τον ελληνοκύπριο στρατιώτη Ανδρέα Ευσταθίου. Ο Ανδρέας, με ένα ποδήλατο περιφερόταν στην εμπόλεμη Λευκωσία προκειμένου να βρει φαρμακείο να αγοράσει το κατάλληλο γάλα. Επί τρεις μήνες, κατά τη διάρκεια πολέμου, ένας Ελληνοκύπριος στρατιώτης προμήθευε έναν Τουρκοκύπριο με παιδικό γάλα για να ζήσει το παιδί του.

Ως αποτέλεσμα, ακόμη και όταν ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη, οι συμπατριώτες στρατιώτες δημιούργησαν και διατηρούσαν φιλικές σχέσεις. Οι εχθροπραξίες δεν μπορούσαν να επισκιάσουν τα πανανθρώπινα ιδανικά της αδελφοσύνης και της φιλίας.

Η Μπιργκιούλ τελικά επέζησε και κρατώντας τις διηγήσεις του πατέρα της, μερικές δεκαετίες αργότερα έβαλε σκοπό να γνωρίσει και να ευχαριστήσει τον άγνωστο ελληνοκύπριο που της έσωσε τη ζωή. Χάρη στις πολύτιμες προσπάθειες της ερευνητικής δημοσιογράφου Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ, η επιθυμία της Μπιργκιούλ έγινε πραγματικότητα. Εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού το 2020, ο Μεχμέτ και η Μπιργκιούλ έσμιξαν ξανά με τον Ανδρέα.

Η ιστορία δύο απλών ανθρώπων, όσο μικρή κι αν φαντάζει μπροστά στην ατέρμονη εξέλιξη της ιστορίας, εκφράζει τη θέληση για ειρήνη και συμφιλίωση. Οι συμβολισμοί είναι αρκετοί και ευδιάκριτοι και τα μηνύματα που στέλνει, συγκινητικά. Όταν γνώρισα για πρώτη φορά τον Αντρέα πριν λίγες βδομάδες ξεκίνησε να μου μιλά συνεχώς και με ενθουσιασμό για την κόρη του. Σύντομα, αντιλήφθηκα και συγκινήθηκα πρέπει να πω, ότι μιλούσε για την Μπιρκιούλ, με την οποία έχουν σταθερή και συνεχή επικοινωνία.

Η φωτογραφία των δύο συμπατριωτών, τους οποίους ενώνει συμβολικά η Μπιργκιούλ, απερίφραστα μας παραπέμπει στην ιστορία αλλά κυρίως στο μέλλον του τόπου μας. Δύο Κύπριοι οι οποίοι ξεπέρασαν το φράγμα του διαχωρισμού και συναντήθηκαν ξανά, όχι ως αντίπαλοι στρατιώτες όπως τους είχαν ορίσει το 1974 τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια, αλλά ως φίλοι από τα παλιά. Στη μέση τους ένα παιδί που μεγάλωσε, να μεταφέρει το νήμα της ιστορίας από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον.

Τα σημάδια του χρόνου είναι εμφανή. Ήταν νέοι όταν γνωρίστηκαν για πρώτη φορά και συναντιούνται ξανά ως ενήλικες, οικογενειάρχες στην έκτη δεκαετία της ζωής τους. Ο πόλεμος και ο εθνικισμός, τους στέρησαν σχεδόν πέντε δεκαετίες φιλίας.

Πόσες φιλίες χώρισαν; Πόσες οικογένειες μαυροφορέθηκαν και πόσοι συμπατριώτες μας χάθηκαν; Πόσος πόνος να χωρέσει στα βιβλία και στις ταινίες; Η ιστορία, όμως, του Μεχμέτ και του Ανδρέα θα αποτελεί εσαεί βάλσαμο στις πληγές του τόπου μας και οδοδείκτη για το μέλλον. Γιατί όπως λέει και ο στιχουργός-ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος, σε μουσική του Θεοδωράκη, στο τραγούδι του Σιδηρόπουλου, «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»!!

Το παιδί σώθηκε, η Μπιρκιούλ είναι εδώ μαζί μας απόψε. Υπάρχει ελπίδα και καθήκον μας είναι να την κρατήσουμε ζωντανή.

Αντιπαλεύοντας τον εθνικισμό σ’ όλες του τις μορφές και όλες του τις εκφάνσεις, και κυρίως υψώνοντας το ανάστημα μας απέναντι στους πολιτικούς εκφραστές του εθνικισμού-σοβινισμού και στις δυο κοινότητες.

Κρατάμε ζωντανή την ελπίδα όταν οικοδομούμε μέσα από τη δράση και τις πρωτοβουλίες μας, όπως η αποψινή, την επαναπροσέγγιση Ε/κ-Τ/κ, ποτίζοντας το δέντρο της φιλίας , της συνεργασίας και της ειρηνικής συμβίωσης του λαού μας.

Η φλόγα της ελπίδας παραμένει ζωντανή, όσο μαζί κτίζουμε κοινό μέτωπο πάλης για την επανένωση της πατρίδας μας, όσο παραμένει ζωντανή η προοπτική της ειρηνικής επίλυσης του Κυπριακού.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική η ιστορία που πραγματεύεται το «Γάλα της Ειρήνης». Το περιεχόμενο της λειτουργεί σε δύο επίπεδα: αφενός μας θυμίζει όλα όσα χάσαμε λόγω της εισβολής, της κατοχής και της διαίρεσης. Τη φιλία των δύο κοινοτήτων και τη συνύπαρξη στο ανθρώπινο και λαϊκό επίπεδο, σ’ αυτό που πλάθεται μέσα από τις καθημερινές συναναστροφές. Αφετέρου, η ιστορία λειτουργεί ως έναυσμα για το μέλλον, δίνοντας μας ελπίδα για το αύριο. Η διχοτόμηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει τη μόνιμη κατάσταση στο νησί μας. Όχι όταν έχουμε τόσα κοινά διηγήματα να εξιστορήσουμε. Όχι όταν συνιστά μια μόνιμη απειλή και ένα θανάσιμο κίνδυνο για το λαό, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Όχι όταν παραβιάζεται το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού μας. Όχι όταν μια σταλιά γης παραμένει αφύσικα διαιρεμένη με τη δύναμη των όπλων.

Το μέλλον της πατρίδας μας περνά πρώτα και κύρια από τη λύση του κυπριακού προβλήματος. Είναι χρέος προς τη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους και κυρίως απέναντι στις μελλοντικές γενιές, να μην πάψουμε λεπτό να εργαζόμαστε για να παραδώσουμε μια πατρίδα ελεύθερη και επανενωμένη, στα πλαίσια μιας λύσης δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής.

Μιας λύσης στα πλαίσια των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου, η οποία να κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες για το σύνολο του κυπριακού λαού. Να διασφαλίζει την αποτελεσματική εκπροσώπηση των δύο κοινοτήτων στους θεσμούς και τη διακυβέρνηση της χώρας, να την απαλλάσσει από τα κατοχικά στρατεύματα, τα επεμβατικά δικαιώματα και το αναχρονιστικό σύστημα των εγγυήσεων. Η λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, αποτελεί τη μοναδική συμφωνημένη και επίσημη βάση λύσης. Πάνω σε αυτή βασιζόμαστε και γι’ αυτήν εργαζόμαστε.

Μπροστά στην ιστορία και στη σημερινή πραγματικότητα, το ΑΚΕΛ ουδέποτε κρύφτηκε μεταξύ των γραμμών ή πίσω από διφορούμενες έννοιες. Αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με ρεαλισμό και κυρίως με ξεκαθαρές θέσεις. Γι’ αυτό και στο Κυπριακό, ενώ αντιλαμβανόμαστε ότι την κύρια, την πρωταρχική ευθύνη για τη συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας μας φέρει Τουρκία και η προκλητική στάση των Ερντογάν και Τατάρ, την ίδια ώρα αναγνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη-Συναγερμού φέρει βαρύτατες ευθύνες γιατί μέσα από τις παλινδρομήσεις, την ολιγωρία και τους πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς της έχει διευκολύνει την Τουρκία στην επίτευξη των σχεδιασμών της σε βάρος της Κύπρου.

Μπροστά σε αυτό το σκηνικό εμείς επιλέγουμε να γυρίσουμε σελίδα και να βάλουμε τέλος στην απαισιοδοξία και τη μοιρολατρία. Επιλέγουμε να δώσουμε νέα πνοή στο Κυπριακό, την κοινωνία και τον τόπο μας. Να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία. Αποτρέποντας την οριστική διχοτόμηση, αφού το κυπριακό βρίσκεται στο χειρότερο σημείο που υπήρξε ποτέ, μια ανάσα πριν τη μονιμοποίηση του διχοτομικού στάτους κβο. Το διακύβευμα των επερχόμενων προεδρικών εκλογών, αφορά ασφαλώς πρωτίστως και στο κυπριακό και ειδικότερα στους μελλοντικούς χειρισμούς που πρέπει να γίνουν ώστε να εξέλθουμε από το σημερινό επικίνδυνό τέλμα, που τους μόνους που εξυπηρετεί είναι τους οπαδούς της διχοτόμησης.

Απέναντι στους δύο υποψηφίους του ίδιου πολιτικού γένους, ως ΑΚΕΛ στηρίζουμε τον  Ανδρέα Μαυρογιάννη, ο οποίος είναι βαθύς γνώστης του κυπριακού προβλήματος, με εμπειρία δεκαετιών στην υπηρεσία της πατρίδας μας, και κυρίως πιστός στο όραμα της επανενωμένης και ελεύθερης Κύπρου.  Με τις ξεκάθαρες θέσεις τους, χωρίς μισόλογα ή μασημένα λόγια, με τη συνολική πρόταση του για τη δημιουργία των οργανικών συνθήκων για την ειρήνη, είναι ο πλέον κατάλληλος να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας. Μαζί του, μπορούμε και θα φέρουμε την αλλαγή.

Αγαπητοί καλεσμένοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ιστορίες σαν αυτή του Μεχμέτ και του Ανδρέα, είμαι σίγουρος είναι διάσπαρτες στην έκταση της πατρίδας μας, φτάνει μόνο να τις εντοπίσουμε και να τις αναδείξουμε. Ιστορίες γεμάτες αγνές και ατόφιες προθέσεις, γεμάτες αγάπη, αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση.

Ουσιαστικά, αυτά τα χαρακτηριστικά του απλού ανθρώπου τιμούμε σήμερα, τα οποία βρήκαν αντίκρισμα στα πρόσωπα δύο συμπολιτών μας 48 χρόνια πριν.

Όσο υπάρχει μνήμη, θα τις κρατάμε ζωντανές».