Σαν σήμερα ακριβώς το 1964 σκότωσαν τα Τουρκικά αεροπλάνα τον 17χρονο τότε Γιαννάκη Ταλιώτη.
Ο Γιαννάκης Ταλιώτης είχε προλάβει να συμμετάσχει σε κάθε μάχη που είχε γίνει πριν, στην υπόλοιπη Επαρχία της Πάφου με τους Τούρκους. Δεν τον σκότωσαν σαν ποντικό στην τρύπα του, αλλά αγωνιζόμενο και βάλλοντας κατά των εχθρικών αεροπλάνων καθ’ όλη την διάρκεια των επιδρομών τους με το αγαπημένο του Μπρεν.
Στην πραγματικά Αγία και πάμπτωχη , σταχομαζόχτρα κατά το τραγούδι Τυλληρία. Εκεί ήταν και ο κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος αδελφός του ο Νίκος Ταλιώτης, που είχε ακριβώς την ίδια δράση με τον ήρωα μας, στην αντίσταση κατά της Τουρκικής ανταρσίας.
Στην τόσο αναγκαία εκείνη αντίσταση, που κράτησε και έσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία τους μύησε ο θείος Αντρέας Τσιέλεπος που τους έδειξε με το προσωπικό του παράδειγμα της προσωπικής του θυσίας έξι μήνες πριν στις μάχες της Πάφου, ότι, «Δεν εγκαταλείπομαι καμιά μάχη, αλλά αν χρειαστεί θυσιαζόμαστε για τον ιερό σκοπό μας».
Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει και χαλάλι της πατρίδας μας η θυσία τους. Ας γίνει παράδειγμα για όλους μας. Ιδιαίτερα τα νέα παιδιά που δεν έζησαν εκείνη την εποχή και πιθανόν να μην μπορούν να αντιληφθούν αυτές τις θυσίες και την σημαντικότητα τους.