Της Ερμίνας Μάη
Έφυγες ανήμερα Πρωτομαγιάς, μιας Πρωτομαγιάς του εγκλεισμού και της σιωπής, αγαπημένε ποιητή του καημού, Μιχάλη Πασιαρδή.
Σε πρωτοσυνάντησα τη δεκαετία του 1990 και ακόμη δεν έχω κατορθώσει να βγάλω από το μυαλό την πρώτη εντύπωση της φυσικής σου παρουσίας, το σχεδόν μόνιμο δάκρυ, σε εκείνα τα βαθυστόχαστα μάτια, άλλοι το περιγράφουν ως ρέουσα … εσωτερική θλίψη…
Αυτή, ήταν η πρώτη εντύπωση. Το επόμενο, μιλώντας μαζί σου ήταν η βαθειά και άδολη πατριωτική αγωνία για τα εθνικά μας θέματα, με πρώτο το Κυπριακό, η γνήσια αγάπη για ετούτο τον τόπο, που σε οδήγησε να γράψεις το γνωστό σε όλους μας ΄΄Βουνό μου Πενταδάκτυλε ‘’ ( Μελοποιήθηκε από τον συμπολίτη μας Ευαγόρα Καραγιώργη ). Και το ολιγώτερο γνωστό « Είμαστε Έλληνες» ( Γράφτηκε από τον ποιητή 2 χρόνια μετά την Προδοσία του 1974 ).
Είμαστε Έλληνες
Δεν Καρτερούμε Τίποτα απ’ την Αθήνα
Είμαστε Έλληνες
Έλληνες του Πικρού Καιρού
Και της Απελπισίας…
Το 1977, σ’ ένα άλλο κορυφαίο, από τα ποιήματά σου, γράφεις απευθυνόμενος στην Ηρωική και συνάμα μαρτυρική μορφή του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Ο Πενταδάκτυλος που Πρωτοπάτησες
Σε Καρτερεί
Ψάχνει για τα Σημάδια
Απ’ τ’ Άρβυλά σου…
Ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Μιχάλης Πασιαρδής, δεν διέθετε μόνο, αστείρευτη ποιητική φλέβα, αλλά και μια έμφυτη ευγένεια και καλοσύνη. Ήταν αυθεντικός και γνήσιος πνευματικός ταγός.
Όταν μιλούσε εξέπεμπε φως κα μια ηρεμία μνημειώδη.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, είπε μεταξύ άλλων πολλών και σημαντικών ( ο Μ. Πασιαρδής ήταν πάντα ουσιαστικός και βαθυστόχαστος ).
Ο κάθε Έλληνας δεν έχει μόνο την ηλικία της ληξιαρχικής του πράξης, του πότε γεννήθηκε – έχει την ηλικία όλων των αιώνων της Ελληνικής διάρκειας και του Ελληνικού Πολιτισμού – τα οποία οφείλει και πρέπει να φυλάττει . Σ’ αυτά ανήκει και η Ποίηση.
Αγαπητέ Μιχάλη,
Θα λάμψει τ’ Άστρο Μια Νυκτιά…
Ξέρεις Εσύ, Εκεί Ψηλά στον Πενταδάκτυλο…
Κοίτα να είσαι εκεί!
Κοίτα για υψωμένες Γροθιές…
Βαθειά Υποκλίνομαι…!
