Η συμπολίτισσα μας Γεωργία Γαβριηλίδου δίνει ένα ανεκτίμητο μάθημα ζωής και με δύναμη ψυχής στέκεται όρθια … στέλνοντας τα δικά της μηνύματα στην κοινωνία που βάζει στο περιθώριο άτομα με αναπηρίες.
Στα 12 της η Γεωργία Γαβριηλίδου , ξαφνικά καθηλώθηκε σε τροχοκάθισμα με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή της . Η τελική διάγνωση ήταν οξεία μυελίτιδα, αρρώστια που προσβάλλει ένα στις δέκα χιλιάδες. Η αισιοδοξία και η δύναμη της ψυχής της, την έκαναν να την αλλάξει όμως προς το καλύτερο. Δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Σήμερα σε ηλικία 42 ετών χαίρεται την ζωή της, εκτιμά ότι στερείται και ελπίζει ότι μια μέρα θα ξαναπερπατήσει. Αυτό είναι το μεγάλο της όνειρο. Με τσαγανό δίνει όλο της το είναι καθημερινά και βγαίνει νικήτρια. Στον δικό της αγώνα, στήριγμα της ζωής της είναι η μητέρα της, ο πατέρας, ο Στέλιος ο γιός της αδερφής της και οι φίλοι από καρδιάς . Είναι καθηλωμένη εδώ και τριάντα χρόνια σε ένα αναπηρικό καροτσάκι αλλά αυτό δεν την ρίχνει κάτω…
«Το όνειρό μου είναι μια μέρα να περπατήσω…»
Η σπίθα για ζωή τρεμοπαίζει σε όλο της το είναι. Οι φωτογραφίες πριν το “κακό” συγκινούν. Η Γεωργία με τα καλοφτιαγμένα κοτσιδάκια και την μαθητική ποδιά. Το παιχνίδι στην ζωή της, όπως άλλωστε και σε όλα τα παιδιά της ηλικίας της. Περιγράφοντας την ζωή της, είπε πως αρχικά μετά την διάγνωση τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έπρεπε όπως αναφέρει να συνηθίσει και να αγαπήσει το νέο της παντοτινό σύντροφο το τροχοκάθισμα αν και παραδέχεται πως αυτό σκότωνε την ψυχή της. Αν και μικρή σημειώνει, “ οι μάχες μέσα της έμοιαζαν με άγρια θηρία που δεν την άφηναν να ησυχάσει στιγμή. Δεν άργησε όμως να αποδέχεται την κατάσταση εκτιμώντας πως “υπάρχουν και χειρότερα”. Φίλες και φίλους είχε πολλούς από το Δημοτικό που στην πορεία ωστόσο αυτές οι φιλίες δεν άντεξαν. Σήμερα οι καλύτεροι φίλοι της ζωής της είναι η μαμά της, ο πατέρας της, ο γιός της αδερφής της, τα ξαδέρφια της στους οποίους ομολογεί πως χρωστά πολλά. Επισημαίνει την ανάγκη να ευαισθητοποιηθεί η Πολιτεία και η κοινωνία στα θέματα αναπηρίας. Αναφέρεται και στις δυσκολίες που συναντά πάνω στο τροχοκάθισμα όσο είσαι έξω από το σπίτι, στους χώρους στάθμευσης, στις ράμπες και τις τουαλέτες ΑμεΑ αλλά και στα πεζοδρόμια.
Καλή μαθήτρια , επιμελής, διάβαζε, όμως οι σπουδές αποτέλεσαν για την ίδια δύσκολο εγχείρημα. Ωστόσο, διδάχτηκε κομπιούτερ και παρακολούθησε γραμματειακές σπουδές , γεγονός που την βοήθησε στην εξεύρεση εργασίας. Σήμερα εργάζεται στις εγγραφές στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου. Τα τελευταία 15 χρόνια άρχισε να αλλάζει, βρήκε λοιπόν την δουλειά της, βγαίνει για καφέ, συμμετέχει στις εκδηλώσεις και ζει μια φυσιολογική ζωή.
Το Ινστιτούτο Νευρολογίας το επισκέπτεται κάθε μήνα για θεραπείες. Ελπίζει στο να βρεθεί μια θεραπεία για να ξαναπερπατήσει. Αυτό ομολογεί είναι το όνειρο της.
Ο αθλητισμός στη ζωή της..
Παίζει μπάσκετ και καλεί και άλλους συνανθρώπους της που βιώνουν παρόμοια κατάσταση να το πράξουν, να αθλούνται όπως μπορούν. Είναι χαρούμενη επίσης γιατί έχει ανθρώπους δίπλα της, όπως αναφέρει,που την αγαπούν πραγματικά…
Δεν στερείται πολλά πράγματα. Εχει το αυτοκίνητο της το οποίο χρησιμοποιεί για τις διακινήσεις της και πάει κρουαζιέρες… αφού, όπως η ίδια δηλώνει πέρασε η εποχή που ένας ανάπηρος έπρεπε να μένει κλειστός στο σπίτι και να βλέπει τους τέσσερις τοίχους. Η ζωή της κινείται από την δουλειά στο σπίτι, στο facebook, στο κολύμπι που λατρεύει, στις βόλτες και στα θέατρα…
Εκτιμά ότι το πρόγραμμα ‘Πόλη –πρόσβαση’, που έγινε με πρωτοβουλία της Άννας Τσέλεπου, βοήθησε ώστε να γίνουν περισσότερες προσβάσεις για άτομα με αναπηρίες στην πόλη. Είναι χαρούμενη και καλεί όλους όσους περνούν ανάλογες καταστάσεις να μην το βάζουν κάτω…
“Μιλά για τον Στέλιο”
O Στέλιος είναι ο γιός της αδερφής της, “το αγόρι μας” όπως τον αποκαλεί, και ο άνθρωπος που την στηρίζει σε κάθε κίνηση της. Είναι 23 ετών και γνωρίζει όπως αναφέρει η Γεωργία ότι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν περισσότερη ανάγκη από αγάπη και στήριξη. Με την δική του βοήθεια ανέφερε έχει κοινωνικοποιηθεί πολύ περισσότερο και συνέχεια χαμογελά. Θέλω είπε, “να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ… δημόσια “.Πρόσθεσε μάλιστα πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία στον άνθρωπο από το να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να σε αγαπούν πραγματικά και να σε βοηθάνε κάθε φορά που τους χρειάζεσαι.
“Οι γονείς Γιαννάκης και Χαρίκλεια”
Ο Γιαννάκης Γαβριηλίδης, συνταξιούχος αστυνομικός, βιώνει το δικό του γολγοθά όχι μόνο για την κατάσταση της Γεωργίας αλλά και για τον χαμό της μεγάλης του κόρης Παναγιώτας, γιατρός στο επάγγελμα, η οποία πέθανε ξαφνικά από ανακοπή πριν από έξι χρόνια. Παίρνει ωστόσο δύναμη, όπως αναφέρει , από την ίδια την Γεωργία, η οποία ελπίζει πως μια μέρα θα περπατήσει ξανά και θα καλύψει το χαμένο χρόνο.
Η αφήγηση του συγκλονίζει…Η Γεωργία είπε, ήταν ένα πολύ φυσιολογικό παιδί μέχρι τα δώδεκά της χρόνια, όταν του τηλεφώνησαν ότι η Γεωργία δεν μπορεί να περπατήσει, ενώ το πρωί είχε φύγει για το σχολείο από το σπίτι της και ήταν μια χαρά.
Το κορίτσι του παρουσίαζε αστάθεια. Η αρχική διάγνωση μια παροδική πάθηση…Μας έστειλαν είπε στο Μακάριο, όπου μείναμε σαράντα μέρες. Η γυναίκα του πήρε άδεια και έμεινε μαζί της. Δεν έμεινε γιατρός στην Κύπρο και το εξωτερικό, που δεν πήγαν. Όπου άκουγε δε για μια θεραπεία έτρεχε . Η τελική διάγνωση ήταν οξεία μυελίτιδα, αρρώστια που προσβάλλει ένα στις δέκα χιλιάδες, και έτυχε νάναι στη Γεωργία του…
O πατέρας της Γεωργίας εκφράζει παράπονα για το Κράτος που νομίζει όπως αναφέρει ότι σε αυτόν τον τόπο ζουν μόνο αρτιμελείς. Ευτυχώς σημειώνει τα χέρια της κόρης του δεν επηρεάστηκαν .
Τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο για την ίδια και τη ψυχολογία της, όταν την προσέλαβαν ως έκτακτη στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου, είπε ο κ. Γιαννάκης. Θυμάται ωστόσο ότι όταν τέλειωσε η δεκάμηνη προθεσμία, απέλυσαν την κόρη του για να προσλάβουν άλλη. “Κάναμε τότε μεγάλη κινητοποίηση μέσω του Παγκύπριου Συνδέσμου Αναπήρων και σιγά-σιγά δικαιωθήκαμε. Την επαναπροσέλαβαν στη θέση της”… είπε χαρακτηριστικά.
Βράχος η μητέρα της…
Η μητέρα της Γεωργίας η κα Χαρίκλεια συνταξιούχος δασκάλα τραβά τον δικό της καημό , την δική της ανηφόρα. Κανένας είπε, δεν ξέρει πως νιώθει μια μάνα που έχει ένα παιδί σαν το χρυσάφι και στα δώδεκα με δεκατρία παραλύει. Μετά να χάνεις άλλο παιδί στο άνθος της ηλικίας του. Προσπαθούμε είπε, να επιβιώσουμε και να προσφέρουμε στην Γεωργία ό,τι μπορούμε. Θέλουμε συμπλήρωσε το Κράτος να αντιληφθεί ότι αυτά τα άτομα δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Χρειάζονται αγάπη και ίσως περισσότερη από τα άλλα παιδιά. Έγνοια μας είναι τι θα γίνει όταν φύγουμε από την ζωή ….κατέληξε.
Η Γεωργία εκτιμά ότι η Πολιτεία και ο κόσμος πρέπει να κατανοήσουν ότι όλοι είμαστε ίσοι. Ότι πρέπει είπε, “να έχουμε όλοι ίση μεταχείριση , πρόσβαση και ευκαιρίες”. Έστειλε τέλος το μήνυμα ότι ο καθένας πρέπει να απολαμβάνει στο μέγιστο αφού που κάνει και αυτό που έχει Από το τροχοκάθισμα της, υψώνει το μεγάλο ανάστημα της και με πυγμή δείχνει ότι η ζωή δεν σταματά…