«Έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές, αλλά χρειάζεται δουλειά ακόμα».
Είναι μαχήτρια και το έχει αποδείξει πολλές φορές στη ζωή της.
Η Γεωργία Γαβριηλίδου κατάγεται από την Πάφο, και από τα 12 της χρόνια κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι, δίνοντας καθημερινά τον δικό της αγώνα για να καταστεί η πόλη μας προσβάσιμη για τα άτομα με αναπηρίες.
Η Γεωργία μιλά στο taxidromos24.com για τη ζωή της, για την εμπειρία του τροχοκαθίσματος, για το bullying που έχει δεχθεί, αλλά και για το πως έχει μάθει να ξεπερνά όλα αυτά τα εμπόδια με αισιοδοξία και χαμόγελο, έχοντας στο πλευρό της το δικό της «φύλακα άγγελο»
«Μπορεί να είμαι καθηλωμένη σε τροχοκάθισμα, αλλά βλέπω τη ζωή με αισιοδοξία»
Στα 12 της ανατράπηκαν τα πάντα για εκείνη, αλλά αυτό δεν την πτόησε από το να προχωρήσει, να κάνει όνειρα και να συνεχίσει παραμερίζοντας το πρόβλημα, μαχόμενη για να καταστεί η χώρα μας πρότυπο προσβασιμότητας.
Όπως ανέφερε στο taxidromos24.com, η Γεωργία το 1989 βρέθηκε καθηλωμένη σε τροχοκάθισμα αφού η οξεία μυελίτιδα της «χτύπησε» την πόρτα, χωρίς να μπορεί να περπατήσει, να παίξει, «χάνοντας» έτσι τα παιδικά της χρόνια.
Αυτοί που στάθηκαν δίπλα της και την έκαναν πιο δυνατή ήταν οι γονείς της και γενικά η οικογένεια της, που την βοήθησαν να συμβιβαστεί με τα νέα δεδομένα.
«Ήμουν θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών»Ερωτηθείς αν έζησε τον ρατσισμό, μετά από το συγκεκριμένο περιστατικό που τη σημάδεψε για πάντα, η ίδια ανέφερε πως βίωσε πολύ έντονα το bullying. «Μόλις έπαθα αυτό που έπαθα, οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν. Για καλή μου τύχη είχα πάντα δίπλα μου τον πατέρα και τη μητέρα μου, με αγκάλιασαν και με έκαναν να καταλάβω πως υπάρχουν και χειρότερα», προσθέτει.
«Έπεσε θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών στο σχολείο», όπως αναφέρει. «Ένεκα της αναπηρίας αλλά και της περιθωριοποίησης, η ζωή στο σχολείο για εμένα ήταν μαρτύριο».
Όσον αφορά τις κτηριακές εγκαταστάσεις, ακόμα, υπογράμμισε, πως το σχολείο όπου φοιτούσε ήταν ουσιαστικά αφιλόξενο στα άτομα με αναπηρίες, αφού δεν διέθετε καν τα στοιχειώδη, δηλαδή έστω και μία ράμπα για να μπορεί ένα τροχοκάθισμα να κινηθεί χωρίς προβλήματα σε όλη την έκτασή του.
«Έψαχνα για 15 χρόνια δουλειά»
Όπως μας ανέφερε η Γεωργία, οι δυσκολίες για αυτή συνέχισαν και αφού τελείωσε το σχολείο και τις σπουδές της, καθώς χρειάστηκαν 15 ολόκληρα χρόνια για να βρει δουλειά, αφού αρκετές από τις προσπάθειες της έπεφταν στο κενό με τις πόρτες να είναι ερμειτικά κλειστές.
«Πέρασα αρκετά δύσκολα. Ήμουν για 15χρόνια κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους. Δεν μπορούσα να βρω δουλειά και αυτό με έκανε να νιώθω πως δεν είμαι χρήσιμη πουθενά. Εν τέλει μετά από πολύ πείσμα κατάφερα να βρω μία μόνιμη δουλειά. Εργάζομαι στις εγγραφές του Γενικού Νοσοκομείου Πάφου».
«Το τροχοκάθισμα δεν με περιορίζει»
Η Γεωργία αναφέρει πως μετά την εξεύρεση εργασίας, προσπάθησε να βρει τον εαυτό της και για αυτό δεν περιορίστηκε εξαιτίας του τροχοκαθίσματος. Επισήμανε πως αθλείται σε καθημερινή βάση, κάνοντας πολλή γυμναστική στο σπίτι, αλλά και κολύμπι στη θάλασσα. Επίσης, είναι ενεργό μέλος σε πολλές εθελοντικές εκδηλώσεις, δίδοντας το παρών της σε καθετί που αποσκοπεί στο να βοηθήσει τον πλησίον της.
Παράλληλα, ασχολείται και με το μπάσκετ και είναι ενταγμένη στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του ΑΠΟΠ Πάφου, η οποία άρχισε δειλά-δειλά να κάνει την εμφάνισή της.
«Φύλακας άγγελος της, ο Στέλιος Φακοντής»
Η Γεωργία μιλά με τα καλύτερα λόγια για αυτόν. Είναι ο φύλακας άγγελος της, είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντα δίπλα της και την στηρίζει σε ότι κι αν κάνει. Ο λόγος για τον Στέλιο Φακοντή, τον αδερφότεκνο της, στείλει, επίσης, τα δικά του μηνύματα για σεβασμό των ατόμων με αναπηρίες.
Ο Στέλιος σπουδάζει φωτογράφος και στον ελεύθερο του χρόνο προσπαθεί να βρίσκεται μαζί με τη θεία του, διεκδικώντας και αυτός με τον τρόπο του μια πόλη προσβάσιμη για όλους.
«Η Πάφος θέλει δουλειά για να γίνει μια προσβάσιμη πόλη»
Θίγοντας το θέμα της προσβασιμότητας στην Πάφο, τονίζει πως σε αυτό τον τομέα είμαστε ακόμη λίγο πίσω.
Όπως τόνισε, έχουν γίνει κάποια έργα, με αποτέλεσμα η πόλη μας να γίνεται προσβάσιμη, όμως χρειάζεται κι άλλη προσπάθεια με τα πεζοδρόμια, με τους χώρους στάθμευσης, με τις μπάρες αναπήρων.
Όπως εξηγεί, πολλά πεζοδρόμια είναι σπασμένα, δεν υπάρχουν παντού ράμπες για να διακινούνται ελεύθερα τα άτομα με αναπηρίες, ενώ πολλοί σταθμεύουν τα οχήματά τους σε χώρους στάθμευσης αναπήρων.
Πρωτίστως, όμως, λέει, ότι πρέπει να καλλιεργηθεί η απαραίτητη κουλτούρα σεβασμού των ατόμων με αναπηρίες. Κι αυτή η κουλτούρα πρέπει να ξεκινήσει από το σπίτι και να εξελιχθεί μέσα από το σχολείο.
«Μην τα βάζεις ποτέ κάτω»
Η Γεωργία ως ένα άτομο που πέρασε αρκετές δυσκολίες στη ζωή της, μέσα από τον «Τ» στέλνει το δικό της μήνυμα.
«Δεν πρέπει ποτέ να τα βάζουμε κάτω. Όταν έχουμε πίστη σε εμάς και στις δυνατότητες μας τότε μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Με το να είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας και στον εαυτό μας δεν πρόκειται να πάμε μπροστά. Συνεπώς, τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να ντρέπονται για αυτό που είναι. Να αγαπήσουμε τη διαφορετικότητα μας», αναφέρει.
«Έτσι, πατάμε γερά στα πόδια μας, σφίγγουμε τα δόντια, και προχωράμε μπροστά, πρώτα για μας και μετά για όλους τους άλλους. Πέραν τούτων, όμως, πρέπει όλος ο κόσμος να καταλάβει και να παλέψει για πλήρη ισότητα και σεβασμό στη διαφορετικότητα», κατέληξε.
