Στον νεόδμητο Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής στην Κάτω Λακατάμια παρέστη σήμερα ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ο οποίος προεξήρχε της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας του Μεγ. Βασιλείου, κατά την οποία συλλειτούργησαν μαζί του κληρικοί της αρχιερατικής περιφέρειας.
Στο Κοινωνικό αναγνώστηκε -όπως και σε όλους τους ναούς του νησιού- εγκύκλιος του Μακαριωτάτου, με την οποία καλούσε τον κυπριακό ελληνισμό να ενώσει τις προσευχές του για το ανθρωπιστικό πρόβλημα των αγνοουμένων της Τουρκικής εισβολής του 1974.
Στη συνέχεια ο Μακαριώτατος, απευθυνόμενος προς το πολυπληθές εκκλησίασμα, ερμήνευσε τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, υπερθεματίζοντας την αναγκαιότητα της ευθύνης και της ταπείνωσης σε όσους επιθυμούν να έχουν αξιώματα ή υψηλές θέσεις στην κοινωνία.
Συγκεκριμένα, ο Μακαριώτατος στηλίτευσε την στάση των δύο υιών του Ζεβεδαίου, οι οποίοι αγκιστρωμένοι στα γήινα και βιοτικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν όλα αυτά που τους έλεγε ο Χριστός,παρόλο που είχαν ζήσει κοντά στο Χριστό και είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια να συμβαίνουν τόσα θαύματα και είχαν ακούσει με τα ίδια τους τα αυτιά την αυθεντική διδασκαλία του ποιμένος τους.
«Σήμερα καταδικάζουμε την συμπεριφορά των υιών του Ζεβεδαίου, που ενώ ο Χριστός τους μιλούσε για τα πάθη Του και την Ανάστασή Του, εκείνοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν όσα τους έλεγε και ουσιαστικά ονειρεύονταν θέσεις σε κυβερνήσεις και επίγεια δόξα. Αν σκεφτόμαστε και εμείς έτσι και ζούμε σύμφωνα με το συμφέρον μας και το συμφέρον των δικών μας ανθρώπων, πως θα γίνουμε συνοδοιπόροι του Κυρίου;Πόσο μικροπρεπείς είναι συχνά οι πόθοι και τα αιτήματά μας! Λαχταρούμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεία, δύναμη, χρήμα, δόξα, επιβολή στον κόσμο αυτό. Και το τραγικό είναι ότι τα ζητάμε από Εκείνον που περιφρόνησε όλα αυτά και απεκάλυψε την μηδαμινότητά τους.
Παραπονιόμαστε πολλές φορές, ότι ο Κύριος δεν εισακούει την προσευχή μας. Ξεχνάμε όμως κάτι πολύ σημαντικό, δεν επιθυμούμε Εκείνον αλλά κάτι από Εκείνον.
Το πραγματικό μεγαλείο δεν βρίσκεται στην έπαρση, στην αλαζονεία και στον εξουσιασμό των άλλων. Δεν αποδεικνύεται με τους τίτλους και τον θόρυβο. Υπάρχει μόνο στην ταπεινόφρονα αγάπη, στη σεμνή διακονία του αδελφού μας.
Προηγουμένως το μεγαλείο μετριόταν με το πόσους κανείς εξουσιάζει. Μετά το Χριστό, με το πόσους κανείς διακονεί. Κριτήριο της μεγαλοσύνης δεν είναι η ισχύς και η εξουσία μας αλλά η ειλικρινής διακονία.
Στην εποχή μας, που η κοσμική εξουσία βρίσκεται σε έξαρση, οι άνθρωποι εύχονται και προσπαθούν να παίρνουν όσο το δυνατόν περισσότερακαι να δίνουν όσο το δυνατόν λιγότερα.
Το μεγαλείο που ζητάμε δεν βρίσκεται στις προαγωγές, δόξες, χειροκροτήματα, επευφημισμούς, υποκλίσεις από τους άλλους και επαίνους, αλλά στα ίδια μας τα χέρια, στην καθημερινή απλή πραγματικότητα, όταν είμαστε έτοιμοι να διακονούμε τους άλλους, χωρίς καμία απαίτηση ανταποδόσεως και αναγνωρίσεως. Ας αισθανθούμε πόσο υπέροχος είναι ο δρόμος που χαράζουν τα λόγια του Κυρίου·”Ὃςἐὰνθέλῃ γενέσθαι μέγας ἐνὑμῖν, ἔσταιὑμῶν διάκονος”.
Και για όσους επιθυμούν εξουσίες και πρωτοκαθεδρίες, λέγω ότι, εάν δεν είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για τον λαό μας, ας παραιτηθούν καλύτερα».